De operatiedag viel tegen, maar het herstel viel juist weer mee
Hallo, mijn naam is Sanne en ik heb op 2 maart 2017 een epifysiodese gehad. In januari ben ik 11 jaar geworden en toen was ik 1.76,5. Volgens de handwortelfoto was mijn gemiddelde lengtevoorspelling 1.87,5 met een uitloop naar 1.94m. Mijn vader is 2.04m en die zei dat hij graag wilde dat hij vroeger ook de operatie had kunnen laten doen, omdat hij op verschillende manieren wel last heeft van zijn lengte.
Op de ochtend van de operatie moest ik ’s morgens vroeg al in het ziekenhuis in Assen zijn. Ik mocht van te voren niks eten en drinken. Op de kinderafdeling kreeg ik een rondleiding en de pedagogisch medewerkster kwam nog van alles uitleggen. Toen kreeg ik pijnstillers en een kalmerende pil. Ook kreeg ik een pleister op mijn hand met verdovende créme, zodat het infuus niet zeer zou doen. Mijn moeder mocht mee naar de operatiekamer, maar eerst moesten we nog heel lang wachten in een kamer waar ze het infuus gingen prikken en allemaal vragen gingen stellen. Op de operatiekamer waren heel erg veel mensen. Mijn moeder was er bij, maar door al die mensen kon ik haar niet goed meer zien. Ook kreeg ik een kapje met zuurstof op mijn gezicht, toen was ik wel een beetje in paniek. Maar voordat ik het wist sliep ik al.
Toen de operatie klaar was, werd ik al wakker toen we nog op de operatiekamer waren en ik had vreselijk veel pijn. Ook ik dat mijn moeder er was, maar dat mocht niet, omdat ik nog niet op de uitslaapkamer was. Ik kreeg toen extra pijnstillers en op de uitslaapkamer kreeg ik nog eens morfine. Gelukkig was mijn moeder daar ook. Toen ik eindelijk weer naar mijn kamer mocht, ben ik in slaap gevallen, maar toen ik weer wakker werd moest ik spugen. Ik heb vervolgens de hele dag gespuugd. Dus die dag was echt een rotdag.
Daarna ging het eigenlijk snel allemaal. De operatie was op donderdag en op vrijdag mocht ik al met het looprek lopen. Ik vond dat heel eng, maar het ging best redelijk. Op zaterdag liep ik al met krukken en lag ik niet meer de hele dag in bed, maar zat ik in de rolstoel en op zondag mocht het verband er af. Als ik zonder verband kon lopen en de trap op en af kon, dan mocht ik naar huis. Die trap was erg pijnlijk, maar ik wilde graag naar huis, dus ik deed het wel. De autorit naar huis was heel moeilijk. We hadden van te voren gekeken of ik met rechte benen voorin paste, maar we hadden er nooit aan gedacht dat ik ook in de auto moest kunnen stappen zonder mijn benen te buigen. Een tip voor iedereen: neem een plastic zak mee en ga op de achterbank naar huis. Als je dan op die zag gaat zitten, dan kun je makkelijk over de achterbank aar achteren schuiven.
Thuis heeft mijn vader een wc verhoger voor me gehaald, omdat de wc te laag was voor me. Na 3 weken ging ik in huis voorzichtig zonder krukken oefenen en na vier weken kon ik weer helemaal zonder krukken en op de fiets naar school. Nu is het wachten tot ik weer mag sporten (zwemmen en volleybal) want dat mis ik heel erg. Al met al vond ik dus de operatiedag heel erg tegenvallen maar het herstel juist weer mee vallen. Af en toe had ik het wel moeilijk hoor, vooral toen ik nog veel hulp nodig had. Op 11 mei is de controle, dus dan weet ik of alles goed is gegaan. Ik hoop natuurlijk van wel. En nu maar afwachten hoe lang ik uiteindelijk zal worden.